تعیین تاثیر ارتز پلاستیکی afo با و بدون مفصل بر پارامترهای سینماتیکی راه رفتن در بیماران آسیب نخاعی ناکامل

مقدمه: بیماران ضایعه نخاعی قادر به انجام فعالیتهای مرتبط با راه رفتن همچون جدا شدن پا از زمین و انجام حرکات مچ نمی باشند. تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر دو نوع ارتز متداول بر پارامترهای راه رفتن در این افراد انجام شده است. روش بررسی: در این تحقیق تعداد 5 بیمار با ضایعه ناکامل نخاعی با سن 68/8±28 سال، وزن 40/7±68 کیلوگرم و قد 07/0± 69/1 متر وارد مطالعه شده اند. در ابتدا برای هر یک از بیماران یک جفت ارتز afo از نوع مفصلدار و یک جفت ارتز afo از نوع بدون مفصل با استفاده از روش قالبگیری تهیه شد. هر یک از بیماران در سه وضعیت با ارتز مفصلدار، بدون مفصل و بدون ارتز مورد ارزیابی آنالیز راه رفتن قرار گرفته و نتایج ( نحوه آنالیز داده های وایکن و تبدیل آن) آنها برای تحلیل آماری وارد نرم افزار spss 16 شد. تحلیلهای آماری شامل اسمیرنوف-کولموگروف، repeated measured anova بودند. نتایج: ارتزهای بدون مفصل می توانند به طور معناداری میزان طول گام ، طول قدم و دامنه حرکتی مچ پا را برای این بیماران نسبت به حالت بدون ارتز افزایش دهند(p<0.05). ارتز afo مفصلدار نتوانسته است میزان پارامترهای مذکور را از نظر آماری بهبود دهد(p<0.05). ارتز های afo از هر دو نوع مفصلدار و بدون مفصل نتوانستند در بهبودی تعداد گام در دقیقه در این بیماران موثر باشند. نتیجه گیری: ارتزهای afo بدون مفصل می توانند در بهبودی پارامترهای راه رفتن در بیماران ضایعه نخاعی غیر کامل موثر باشند. کلمات کلیدی: قطع نخاع، ارتز afo مفصلدار، ارتز afo بدون مفصل و پارامترهای راه رفتن.